Papatyanın Beyazı Şiiri - Gül Ataç

İçindeki lirizmi kışkırtan bir deliydi o, senin için
Karalama defteri olmamalıydı
Duygu felci dediğinde.…
Ya da içindeki boşlukların dolgu malzemesi
Onun içindeki çocuğu bir şekere, bir balona kandırdın…

Senaryoyu yazan sendin ama başrol oyuncularından biri oyunun sonunu değiştirdi...
Ağırına mı gitti?
Seçim senin seçimindi, sonuçlarına katlanacak olan da sen...
Elindeki elma şekerini yere düşürmüştün...
Yenilemezdi artık... Çamurlanmıştı...
Ağlamak, pişman olmak bu gerçeği değiştiremezdi...

Oysa papatya ilk kez bu denli saftı....
Sen buna rağmen öksüz bıraktın onu....
Ve sahildeki o aykırı taş....sıradanlaştı....
Gidenlerden olan sendin...
Karşındaki rağmen sevmeyi bilenlerdendi, sen bunu bilemedin..
Sen bir sokak çocuğu bile olamadın...
Onlar papatyadaki beyazın değerini bilirdi...

Eserinden gurur duyup duymaman çok da önemli değildi..
Yaratıcısı sendin.... Ta başından beri...
Senin yazmak istediğin repliklerle,
Karşındakinin duymak ve söylemek istedikleri ne kadar örtüşebilirdi bundan sonra sence
Kendini çaresizliklere mahkum eden sendin..
Ruhundaki kaygıların asaleti miydi seni senden uzaklaştıran
Sen asla sen olmamıştın ki...
Ne de sende mavi....
Papatyanın beyazını taşıyacak kadar güçlü de değildin..
Taşıyamayacağın şeyi istememeliydin...
Masumiyetin yükü ağırdı, altında ezildin....
……….