Papatyam Şiiri - Erbil Kutlu

PAPATYAM

Sen bilmezsin bir papatya vardır kalbimde,
Sen için bir fal baktım onunla,
En sonunda yapraksız kaldı,
Benim, sensiz kaldığım gibi;
Kahroldum! ...

Kahroldum;
Sensizliği yaşıyor olduğuma…
Kahroldum;
Sensizlikte, o papatyayı yorduğuma…
Kahroldum;
Sensizlikte, bir boş umut ile onu çıplak koyduğuma…
Kahroldum;
Ben, sensizliği öğrenmişken, onu canından ayrı koyduğuma…
Kahroldum;
Sensiz çıplaklığıma…

Ey Sevgili!
Dudaklarının, kimin dudaklarına dokunmuşluğu değil;
Çıplaklığını kime sunduğun acıtır içimi,
Sensizlik, pis bir orospu zira,
Beni, senden alıkoymak için,
Beni, baştan çıkartmaya çalışır hep.
Lakin kaçmak istesemde bırakmaz beni,
Seninle olmaya koşarken, çelmeler takar ayaklarıma,
Yanında yabancı biri varsa,
Aklıma şeytanlıklarını sokar…
Senin, artık başkasına aitliğini hissettirir;
O acı ile, o pis orospuya da ben sokarım,
İçim acıyarak, beni senden alıkoyan fikirleri soktuğu için aklıma,
Sana olan aşkımı bilip, senin tenine, senin kokuna bürünüp,
Senli düşlerimi kirlettiği için…

Dedim ya, pis bir orospu yalnızlık;
Pis kokuyor, ama sensiz kaldığım gibi, onsuz kalamıyorum, bulaşıyor kokuyor kokusu,
Bu kokuyla yaklaşamıyorum artık sana,
Beni böyle bilme istiyorum, sen benim hayalimde güzelken,
Ben senin geçmişinde pislik olmak istemiyorum…
Öpemiyorum onu sana olan aşkımdan, kusuyorum sadece,
Ben seni çok istiyorum ama,
Bu orospudan kurtulamıyorum…

05.02.2011.Cumartesi – 04.10