Bütün günahlarımın vebaliydin
Bilmedin
Yüreğimdeki yükü anlatamadım
Yüreğindeki yük varken
Sevip sevmemelerinin arasında gidip geldim
Yapraklarını tek tek kopardım
O kadar kırgındım ki hayata
Her severinde seviyor çıksa da inanmadım
Çırpınıyordun elimde yaşamak için
Ama koparmıştım bir kere toprağında
Ekemezdim artık
Ve saf yüreğin kirleniyordu
Gözyaşlarım yetmiyordu
Bu kirliliği durdurmaya
Gülerdim biliyor musun?
Seven bir kalbe karşı duyarsız kalanlara
Sevmeyi bilmiyorlar derdim
Kadir, kıymeti ise hiç
Ta ki sen çıkınca karşıma
Çok denedim papatyam
Sen yüreğimde yer ararken yeşermek için
Ben kurumuş toprağı eşeliyordum
Ellerin değmediği
Verimli topraklara ulaşırım niyetiyle
Olmadı
Kendimi yenemedim
Ne kadar tutku ve ihtiras olsa da
İnsanlarda öğrenmişti ihaneti
Bu yürek.
Ve kumrulara artık inanmıyordu…
Kayıt Tarihi : 2.11.2007 23:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
aslında hepimiz birer papatyayız değer ve kıymet bilmeyenler elinde solup gidiyoruz bazen o kıymeti bilmeyen bizler bile olabiliyoruz...
Kendimi yenemedim
Ne kadar tutku ve ihtiras olsa da
İnsanlarda öğrenmişti ihaneti
Bu yürek.
Ve kumrulara artık inanmıyordu…
Garip kardeş, Gönlünden dökülen dizeler beni duygulandırdı, Çok güzel bir şiir okudum yüregine sağlık. Akıcı ve akılcıydı. Herşey gönlünce olsun, Sevgilerile...
TÜM YORUMLAR (16)