Papatyaların Çağrısı Şiiri - Utku Demir

Yine –aynı- yataktı
Yıllardır uyuyamadan uzandığım
Başımı koydum aynı yastığa
Ağrılarımın en yakın dostuna
Aynı oda aynı şartlar
Acı dolu yılların hatıraları bunlar
Bir şeyler farklıydı bu gece...?

Ruhum sallandı
İçim garip bir davranışa büründü
Artçı depremler hiç durmadı saatlerce
Neydi bu anlayamadım
Acı mıydı? Tatlı mıydı?
Dondum kaldım adeta...

Bir volkan patladı aniden
Her yanıma tüflerini saldı
Yanar oldu bedenim ateşlerde
Su olup geldin sanki tenime

İçimdeki camlar kırıldı
Tuz buz oldu parçaları uçuştu
Batıverdi hücrelerime ince bir sızıyla
Yel olup geldin sanki süpürüp aldın hepsini

Rüya mıydı yoksa?
Böyle bir gerçek olabilir miydi?
Hiç bu kadar –esra-rengiz...
Bir o kadar anlamlı ve anlamsız duygular
Kıyamet alameti miydi acaba...?

Aylardır gözüme takılan –papatyalar-
Vakiti doğrularcasına seslendiler bana
Koşarak gidip aldım tüm varlığımla
Yıllar sonra ilk kez sabırsızca beklediğim
Güneşin doğuşuyla

Herkes hayran kaldı bugün
Sımsıkı sarıldığım papatyalara
Kendine sanıp hayal kırıklığı yaşayan hocalar
Abi onlar bana mı ait diye haykıran liseli kızlar
Oysa benim ve bunları bana yaşatan O’nundu onlar
İnsan mıydı? Melek mi?
Kaybolup gitmişti gece yarısı...

Bütün şehri gezdirdim papatyalara
Denizlerden kırlara uzandılar
Mis kokularını saldılar caddelere
Hiç böyle kokmamıştı doğduğumdan beri papatyalar

Gitmek istedi –yarısı-
Demetinden ayrılıp uzak diyarlara
O’nu bulmak istiyorlar dedim galiba
Atıverdim denize
Bir tek O’nun dönmesini dileyerek

Yolunu bulup uzanır mı papatyalar
Hüsrana uğramadan fırtınalarda?
Karanlıktan korkmadan yüzebilirler mi
Aydınlanarak kendi güneşleriyle?
Yakamozlar umutlarını tazeler mi yorulduklarında
Taç yapraklarını yıldızlara doğru çevirerek?
Sessizlik içinde ulaşır mı yemyeşil sapları?
Nasıl anlatacak bütün bunları papatyalar?
Onların dilini biliyor mu acaba?