Papatya Zevalleri Şiiri - Ömer Altun 2

Körebe sevmelerin hayıflanmalarında kirpiklerinde kaldı avuç sıcaklığım
Hasretinden yırtıldı yürek zarı, dil perperişan…

Zemheri iklimin düş baharında
Kalbim bakışlarına kapanınca siman kapıları
Kırıldı lisanım cümle âlemi
İlişince kalbim semahına bakışların
Sayhalarım karıştı toprağa
Ey maral ürkekliği..!
Yoktur talebi hasretin
İcra etti mi bir kez gönlün arşına
Parça parça levm eritir seni sana…

Acziyet merasiminde harlandı gönül
İmtina ederken yağmur toprağa; ben sana sırılsıklam…

Meyli yok gönlüm topraklarında filizlenmeye sevda çiçeklerinin
Çoraklaştırdıkça çöl rengi gözlerinin daveti
İklime zeval düşürdü sevmelerin
Şahlanırken göğsüm burçlarından ismin
İmtihan süzüldü kirpiklerinden
Ey gönlüm devası..!
Vebası çoktur hasretin
Bir kez sürüldü mü kalbin nuruna
Dağılır ruhun cümle keyfi ve de kederi…

Gönlüm her zerresi gönlün tamahına çıra
Kâfi gelmeyen ırak sevmelerinde soldu buselerim…

Esaretin gül hazanında bakışlarındır lâl ve ahraz bırakan
Beyhude çırpınışlarla yutkundukça hasretini
Tufanlaştı soluklarımda ismin gelgitleri
Duruğu yok sensiz hüznümün
Ey zifiri elem..!
Biriktikçe kirpiklerime mevsimin ilk papatyası olan kirpiklerin
Aydınlandı katranlığım gülüşlerin gökkuşağı mehtabından…