Papatya Yapraği Şiiri - İbrahim Ozan Vural

Çoğu aşığın tek isteğiydi belkide bir papatya yaprağı.
Ya da yazılıp ve bir daha silinmemek hatıralardan.
Yeri geldiğinde kirpik olmak,akan göz yaşını tutabilmek için.
Kararlı kararsız ağlama deyip teselli vermek.
Ağlamasını ne kadar çok istemese bile yürekten.
Sırf o ağladı diye ağlayasının geldiğini gizleyebilmek.
Onun da kendi yüreğinde senin yandığın gibi yandığını bilmek.
İşte senin ona yandığın gibi o da sana yanıyorsa eğer...
İşte hep şüphede kalan bu soruda, şüphesiz kalabilmek.
Her aşığın tek isteğiydi bu bence.Ya da belki de.
Müşterek bir hayata müşterek bir aşk'la başlayabilmek.
Aynı şeylere üzülüp aynı şeylere gülebilmek.
Sevgi anlamını yitirse bile ona başka bir isim takıp yola devam edebilmek.
Bence...bencede.
Çoğu aşığın tek ihtiyacı,bir tek papatya yaprağı.