Papatya Yağmuru Şiiri - Zekiye Çomaklı

PAPATYA YAĞMURU
Güz dönencesindeyim
Her yer boz bulanık
Duman oldum sarı gri arasında
Küstüm senin yaz aşkı dediğin
Toz pembe sevdalara
Ve o sevdayı gömdüm
Yakamozları olmayan dalgalara
Vurgun yemiş gibiyim bu güz
Adını karalayamıyorum önümdeki kağıtlara
Çiçekçilere de uğramıyorum
Kısacık günler iyice kısaldı sanki
Zalim akşamlar erken iniyor
Düşlerimde gerçeğimde ilk yazda kaldı
Akşamları bile gelmiyorlar
Akşamdan sabaha nasıl çıkıyorum
Bir Allah bir ben bilirim
Bir de odamdaki küçük masa
Sabahtan akşama taşıdığım
Hüzünleri yığıyorum üzerine
Radyomda hüzzam şarkılar çalıyor
Hüzzam makamının ne olduğunu bilmezdim
Adını karalayamayan kalemim bile
Hüzzam notalar yazıyor şimdi
Neş’eye kapalı ışıklarım
Yalnızlığa alışmalı diyorum
Beceremiyorum
Durduk yere gözlerim doluyor
Annesini kaybeden çocuklar gibi
Dudağım titriyor, ağlayamıyorum
Tadı yok sensiz sokakların
Sohbetlerin de tadı yok
Anlamadığım bir dili konuşuyor insanlar
Telefonum kırk yılda bir çalıyor
Günüm gecem güz dönencesinde
Seviyor sevmiyor diye fal tuttuğumuz
Başına yağmur yaptığım
Sarı gözlü papatyalar da yok
Çıkardı al duvaklarını gelincikler
Nilüferler de sevişmiyor suların üzerinde
Begonviller dökülmüş
Süpürmüş rüzgar dökülenleri
Dedim ya güz dönencesindeyiz
Yalnız senin dünyan hep bahar
Gecelerini ateş böcekleri aydınlatır
Gündüzün yollarında serap var
Gönlünde yaz aşkı dediğin sevdalar
Benim dünyamda ise
Hasretin dinmeyen ağrıları
Umutsuzluğa isyan
Gecelerimin bahçesinde
Karanlığı kovacak sevdalar
Sana yazdığım şiirlerde
Papatya yağmurları var...