Papatya'ya Can Veren Fırtına

Sakince yağan yağmurun altında usul usul yürüyorum.
Kimsesizler diyarına hosgeldin diyor birisi.
Elinde en ucuz şarap bir duvar dibinde içiyor dertli dertli.
Derdi sadece yağmurdan ıslanmamak mı diye düşünüyorum.
Derme çatma delik çatıdan damlayan ufak sudan irkiliyor.
Sahiden sudan korkulur mu?
O şeffaflığı ürkütür mü insanı?
Su değil midir en saf duygularımız?
İnsanız değil mi biz? İnsanız.
Bize can veren su değil mi?
Neden kaçar birisi ona can verenden?
Bilir aslında o da;
yaşayamaz onsuz ve acı çekmeden birden solmak ister.
Acaba su mu tehlikeli olan?
Yoksa biz mi insan değiliz?
Sahiden hangisi?
Aslında yağmurun ardında saklanan vahşi fırtınadan korkuyor.
Yağmurdan sığındığı duvar dibinin derme çatma çatısının fırtına ile uçup gitmesinden korkuyor.
O kadar kötü ki fırtına. Eşsiz yağmurun güzelliklerinin ardındaki yegane katil oluyor.
Ektiği o güzel papatyanın yapraklarını fırtına vahşice bir bir koparıyor.
Sahiden de birden solmak istiyor ama acı çekerek soluyor.
Çocukluğuna gidiyor o su gibi saf zamanlara:
Ona can veren toprağından söküp aldığı papatyanın yapraklarını bir bir bu sefer kendi koparıyor.
Oysa ki sadece oyun oynamak istiyor.
Beni seviyor mu sevmiyor mu diye minik bedeninden yapraklarını ayırıyor ve papatya sevmiyor.
Peki yağmur onu sevmiyor mu? Aslında seviyor:
Çocukken acımasızca yapraklarını koparan fırtınanın o zaman kendisi olduğunu farkediyor.
Ve şişenin dibinde kalan şaraptan son bir yudum alıyor ama yutkunamıyor.
Korktuğu fırtına;
papatyayı kendisinin koparması gibi onu da hayattan koparıyor.
Yıllar geçiyor ve yine sakin bir yağmur yağıyor.
O ıssız sokakta artık yağmurdan korkan kimse kalmıyor.
Çünkü kimse onun gibi, yağmurun şeffaflığından ardında saklanan felaketi göremiyor.
Ama bu sefer yağmur ardında fırtına değil gökkuşağı ile geliyor.
Çünkü mezarının üstünde biten papatyalara artık fırtına değil,
yağmurun ıslattığı toprakla can oluyor.