güneş pencereden mağrur bir şekilde,
giriyor içeri.
sevinç kaplıyor bir anda içimi,
dalıyorum düşüncelere.
güneş içimi ısıtıyor
aşkınsa yakıyor beni.
papatya tarlasında koştuğumuz günler,
hep aklımda..
el ele bıkmadan yorulmadan koştuğumuz,
yorulduğumuz da papatyaların üzerine,
uzandığımız.
nekadar değişik gelmişti
gökyüzünün mavisi bile o an.
kimsenin olmadığı,
sen ve ben papatya tarlasında.
ikimiz, aşkımız ve bitmeyen sevgimiz..
bir kucak dolusu papatya,
toplayıp vermiştin bana.
papatyaları sevdiğimi biliyordun.
benzetiyordun hep bana.
baktığın papatya falında ise,
seni sevdiğim çıkıyordu.
ikimiz de çok mutluyduk birlikte
bir haberle gittin çok uzaklara,
istemiyerekte olsa.
aklımda yine papatya tarlası ve hayallerimiz.
bazen tek başına toplarım papatyaları..
gözümün önünde sen ve bedenlerimiz birlikte.
gözyaşlarım ıslatıyor solduruyor papatyaları..
ama bizim aşkımız, solmayacak hiçbirzaman.
ruhlarımız papatya tarlasında,
el ele dolaşacak.
her papatya açtığında sevgimiz,
yeniden büyüyecek.
sana olan sevgim hiç bitmeyecek
seninle yeşerecek..
Kayıt Tarihi : 26.4.2006 19:06:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gönlü güzel olan insanlar asildir. Diyorum: Hoşcakal.Dost.
(Anılar adlı şiirimi okurmusun benzeşiyor.)
içini ısıtan güneş yüreğini yakandan daha çok önemliymiş gibi bir anlam çıkarttım sanki yanlışta olabilir tabii belki de ikiside değildir ama sanki güneş daha yararlı burada çünkü birisi seni yakıyor öbürü daha zararsız
Neyse ; sonuç güzel şiir
Saygılarımla.
TÜM YORUMLAR (5)