Papatya Tanir Beni Şiiri - Mehmet Soysal

Hayaller büyütüyorum yüreğimde
Gecenin karanlığı kaplarken ruhumu
Gözlerimle besliyorum
İçimde ki o küçücük papatyaları

Sevda gemileri bir bir yanıyor ufuklarımda
Kenara vurmuş bi kırık sandal misali
Hatıralar vuruyor yüreğime geçmişten kalan

Bazen özlemeyi özlüyorum
Özlediğim hiçbir şey yokken yüreğimde
Aklıma gelen sadece hatıralar

Çok oldu
Son özlemleri avuçlarımda kurumuş yaprak gibi
Rüzgarların kollarına bırakalı

Ve çok oldu
Görmek istediğim bana heyecan veren
O güzel gözleri unutalı

Biliyor musun
Hayat güzel aslında
Hayatında olmasını istediklerin yanında olunca

Hayaller büyütüyorum yüreğimde
Gecenin karanlığı kaplarken ruhumu
Gözlerimle besliyorum
İçimde ki o küçücük papatyaları

Çok uzaklara dalıyorum sonra
Beni boğan sonsuz bi fırtına

Ve ben yüzmeyi bilmeyen bi garip karınca
Yavaş yavaş can veriyorum
Kendime küsüp karanlığa sarılınca

Öyle yalnız oluyorum ki bazen
Adımın yanına yazılan "Yalnızlık" kelimesinin bile
Yetim gibi boyun bükeceği kadar

Ve öyle susuyorum ki sonra
Ruhumu kaplayan tüm karanlıkları
Avuçlarıma toplayıp yudum yudum içecek kadar

Kimse anlamaz beni
Kimse tanımaz gözlerimde ki sessizliği
Bir toprak tanır beni, bir de sessizlik

Ve bir de, gözlerimdeki yaşla beslediğim
Boynu bükük papatya