Papatya Sokak Altı Numara

Bırakmaz kalbi dokunuşlara
Serzenişler...
Aynı aşk kırıntıları gizli, not defterinde
Henüz hüzünlenmiş saadet-i feveran
Ya da aynı şarkılar söyleniyordu.
Yoksa kadın ağlamaklı bir sesle bakıyordu aynada kendisine,
Hiç yaşanmamış bir hikayeye üzülür gibi sessizlikte
Belki aynı adlı yakarışları var
Ya da adama bakışları sertti...
Adam üzülüyordu,
Kadın da...
Adam yalnızlık hükmü karşısında boynu bükük güzler yaşıyordu dar sokağında
Kadın bir gülümsese sokak şenlenirdi
Adam bakıyordu sokağın başına
Kadın o sokağın başını bir türlü dönmedi.
Umarsızca beklediği gelişlerine ağlıyordu adam
Her bakış hüsran,
Ve hüsran hep ağlamaklı sonla bitiyordu...
Adam, anlamaz gerekçesini
Lüzumsuzca kendi kimliğimi ifşa ediyordu.
Oysa kaç mevsim yaşanmıştı dar sokaklardan birinin içindeki altı numaralı dairesinin salonunda
Bir çiçek adıydı sokağı,
Böyle güzel kokardı çiçek.
Kadının manaya değer bakışlarının altında hüsran vardı
Adam kadına sokak gibi bakıyordu
Kadının topuk sesleri duyulurdu sokağın bakkalının önünden,
Senfonik seslerdi onlar...
Masumiyetten haberi olmayan,
Serin bir yaz gecesine nazır, hanımeli kokulu Papatya Sokağı
Yine altı numaralı dairesinde tek göz hatıralar yazardı, adam
Kadın papatya sevmezdi,
Bu yüzden hiç gelmedi,
Gelemedi...