Papatya Seven Kıza Mektup

aylar geçerken
manzarasız penceremden
bilmem senin mevsimin nedir?
çiçekler açmazken artık göğsümden.

toprak alır mı sözlerimi
gökyüzüne papatya mı diksek?
hep böyle zamanlarda bozar mavi
karanlık çökerken ürkek ürkek

adını geçirmeli miyim artık bilmiyorum
geçirmesem bile anlar mısın şiirlerimi
sorgulama artık neden bu sondur diye
bitmiş midir yaşanacaklar bilmiyorum

sen ne düşünürsün hakkımda
son tufandan sonra
kızıl bütün ağırlığıyla çökerken göğün üstüne
ben sensiz ararım aşkı, yeni papatyalar ile

kafamda yaşananları anlatamaz
içinde milyon saklamış şu duvar
bu fazlalığın zarar olduğu şeyin
adını sen koy, efendim..

artık ben gidiyorum
bitmeyen ölümlerden birine
virgüllere gerek yoktur
noktayı koyduktan sonra.

sadece sen okurken bunları eskiden
şimdi geçmez belki gözünün önünden..