Papatya mevsimi hiç gelmedi senden sonra

Bizi vuran
Acıydı
Hüzündü hep .
O günden beri gülmedi yüzüm
Papatya mevsimi hiç gelmedi
Yeşermedi umutlarımız
Bizi kucaklayan sadece karanlıktı .
Yürüdüğüm yol hiç bitmedi
Göremedik ;
Şafağın kızıl sevdasını.
Bu öykü'nün sonu nasıl biter bilmem
Çekip gitsen de veda etmeden
Unutamam ki seni
Hiçbir mecburiyet unutturmaz .
Her güneş battığında
Yıldızlara dalıp gittiğimizde
Sessizce
Kendi omuzumuza kafamızı yaslarız ,
Ağlarız saatlerce
Hıçkırıklarımızı yutar
Sesimizi içimizde boğarız.
Neylersin ki sevgili
Elden bir şey gelmez o an.
Gözyaşların
Kirpiklerinden sızınca dudaklarına ,
Fark edersin ki acının gözyaşıdır bunlar .
Yüreğindeki ölü aşklar odalarında
Ayrılık daha beterdir işte ölümden
Giden ömürdür , dönüşü yok.
Yetişmez soluğun , boğulursun içinde
Yetişmezsin hiç bir anıya .
Biz hep geç kaldık seninle hayata
Yetişemedik zamanın hain planlarına
Pusular kurulmuş bütün yollarımıza
Ve zaman acıyı işliyordu bize
Saat gibi tik tak tik tak.
Bize hüzünler kaldı
Acının denizi'nde yüzüyoruz
Unutmak zaten mümkün değil
Sen iyi ol , o da bana umuttur sevgili .