Papatya Masalı Şiiri - Ayşegül Atmaca

küçük bir papatyaydı
ve sımsıkı sarılmıştı toprağa
o kadar papatya arasında
yapayalnızdı aslında
alıp başını gitmeliydi
uzaklara
çok uzaklara
kimsenin olmadığı yerlere
uzandı güneş ve gitme dedi birden
şaşırdı papatya sordu neden
çünkü ben sana aşığım dedi güneş
hergün seni görmek için doğuyorum
ve ertesi sabahı sabırsızlıkla bekliyorum
olmaz dedi papatya uzaksın bana
bırak peşimi üzülürsün sonra
ağladı güneş
ağladıkça büyüdü papatya
büyüdü ve ulaştı güneşe
ikiside mutluydu artık
gülüyorlardı hayata