Pek gülü sevemedim ben..!
Bahçıvan ellerde yaşam bulan..
özenle budanan,
ilgiyle yaşayan,coşan..
el değmezse solan..
Gülü sevemedim ben.....
Nesrini sevdim,kır menekşesini,çiğdemi de...
İllede ençok PAPATYA'yı sevdim ben...!
Özgürce salınan,
Kırılan,incinen..
Zengin bahçelere sığınmayıp,
Bulduğu bir avuç toprağa tutunan,
PAPATYA'yı sevdim ben..
Renklerinin ahengi,doğallığıyla mahçup duruşunu..
Avuçlarına aldığındaki boyun büküşünü,
Sevgiyle baktığında dikilişini..
En olmadık şartlardaki asaletini,direnişini..
Saflığını sevdim ben..
Hep onu sevdim...
PAPATYAMIN üstüne gül koklayamam ben.....
Kayıt Tarihi : 18.7.2006 16:50:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Esin Döndüoğlu](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/07/18/papatya-m-2.jpg)
Ünal Beşkese
Evet Papatyalar dokunulmaksızın kendi özgün koşularında büyürler gelişirler.
Güllerde öyledir ama yaban kalırlar el degmediginde.
Birde Glün yaprakları, papatya kadar belirleyici değil. Özellikle ÇOCUKKEN GENÇKEN Papatya yapraklarına sorardık SEVİLİP SEVİLMEDİGİMİZİ.
Şiir duygusallıgı zorlamış okuyucu ya yeniden AMERİKAYI keşfet diyor.
Selam ve sevgiler dostuma.
saygılar
Mehmet Emre ASLANTÜRK
TÜM YORUMLAR (23)