Papatya Kokusuz Anılar Şiiri - İsmail Akyüz

En çok hangi çiçek güzeldir
hiç düşünmedim şimdiye dek
oysa çiçekleri severim ama nedense tanımam pek
haşır neşir olduğum papatya
karanfil ve gülden başkasını
belki sayarım birkaç tane daha
ancak kitaplardan sonrasını
bildiğim ilk çiçektir papatya bende yeri çok ayrıdır
her şey çocukluğumun başıbozuk anılarında saklıdır
bir kırda görmüştüm ilk evimizin yakınında
irili ufaklı boy vermişti yemyeşil otların içinde
zarif bir baş uzun ince narin bir gövde
ortası sarı etrafında beyaz yapraklar
fal bakmıştı Muzafferkomşu kızı için
seviyor sevmiyor diye sonra da üzülmüştü
bilirsiniz çocuktur papatya hiç büyümez
şaka yapmıştı bize hep anımsarım
kırdan bir demet toplamıştım
anneler gününde elini öperken
bir damla yaş olup süzülmüştü annemin gözünden
kucak kucak anne sevgisi olur i
stersen bembeyaz gelinin olur
istersen ilk sevgilinin saçlarına takılan iffetli taç olur

Bence papatya özgürlüğün ve umutların çiçeğidir
en çok ta bu yakışır ona ne kadar alçak gönüllü de olsa
dağlar kırlar ve yol kenarları ona meskendir
naz etmez ferman da dinlemez
eğilmez kimseye onurludur
oldum olası cesur yürek baş verecek kadar da asidir
biraz da masum serseridir olmadık yerlerde biter
yanındadır fakir fukaranın
çayını yaparsın falına bakarsın
şiir defterinde kuruyan sevgili olur unutamadığın

Ne acıdır cellâdına kokar papatya
toprağından ayırır sapından koparırsın ya
vermek için bir sevdiğine
karşı koymaz razıdır kaderine
biter her şey biter hayat
elinde cansız bir papatya
nefesinde ölümün kokusu
ne garip bir yaşam dokusu
bir zalime en anlamlı ödüldür
o güzel papatyanın güzel kokusu
zalimde ise olmaz bir nebze Allah korkusu