Papatya Kiri Şiiri - Orhan Tiryakioğlu

son yaprak, son baharda mı düşer?
belki yine biner gideriz üzerine,
seher yeli eserken, asılır da küreklere;
yelken açarız aynı deryalara ikimiz,
akan sellere karışır da dilimiz,
-ha bire el sallarız!

keşke gitmeseydi şahbaz güneşimiz,
bitmeseydi, vurdum-duymaz saatlerimiz
çocuk bahçesindeymiş gibi şen şakrak,
şeytan uçurtmalarımızı ardımıza taksak,
belki uçan halımız olurdu,
-bir sarı yaprak.

herşey çok basit belki, çelik çomak oyunu;
yani, bir yaprağın çürümesi gibidir sonu,
humusa karışır gider ya damarı, ayası;
ne başlatabildim işte ben, sevdayı,
ne de hasreti verdiler elime, felek hasis
-ayyuka çıkar dedikodu, ahâli engerek dilli
-kuşkular dizboyu, papatya kiri, lotarya
zaman hapis; hücre cezası, zinciri pas tozu,
kitleyip gitti belki yüreğimi,
-küf kokulu toprak ağası,
-senedim elinde!

biliyorsun ya;
başımıza ne işler açıyor şu inatçı kader
sayfalarındaki beter yazılara bak;
çıkası mürekkebin alnımızdaki izlerini,
-nasıl da heder ediyor.

fenâ düşeceğe benzer şu yaprak,
-ağaç dibi mezarı, höyüğüne;
-güneşin son demi, kurt kemiriği
-kalbura döner pervanesi,
-yeri düşler.

bahar çürüğüne kaldım yine,
-sele basıldım, çamur yükü
-sarnıç şaşkın, su kör;
karınca gibi çizildi bahtım, can pazarı;
-bir saman çöpüne asıldım.