Papatya Falı Şiiri - İbrahim Halil Demir

Ellerimi tuttu,
Mahmur gözlerimin içine baktı.
Sanki bir şeyler söylemek istiyordu,
Başını sağa sola salladı,
Yok yok olmaz zamanı değil şimdi der gibi vazgeçti.
Bende heyecanla bekliyordum.
Kalbim kuş gibi çarpıyor,
Bedenimden dışarıya fırlayacaktı sanki.
Konuşturmaya çalıştım ama,
Konuşmamakta ısrar ediyordu.
Bir şeyleri bahane ederek,sevda sürmeli gözlerine,
Gamzeli yanaklarına bakmayı denedim.
Gözlerinin içi gülüyordu,
Beni sevdiğini gizleyememişti.
Mevsimlerden bahar, aylardan ise Nisandı.
Kır çiçekleri sarmıştı dört bir yanımızı,
Hele papatyaların muhteşemliği ise anlatılmayacak
Kadar harikuladeydi.
Usulca eğildim papatyalardan birini kopardım.
Amacım papatya falına bakmaktı.
Titrek bir sesle keşke koparmasaydın dedi.
Çünkü ben papatya falına inanmam,
Daima bana sevmiyor çıktığı için.
Konuşması hem beni mutlu etti hem de
Derin düşüncelere saldı.
Acaba onu canı gönülden sevdiğime inanmıyor muydu.
Dokunsam ağlayacak bir hali vardı.
Onu sevdiğime inandırmak için beni her türlü
Sınavlara tabi tutabileceğini söyleyince,
Hem sevindi hem de çok şaşırdı.
Önce Allah’ı ve Peygamberi,
Sonrada onu çok sevdiğimi deyince,
Gamzeli yanaklarında gülücükler belirdi.
Sana surat asmak hiç yakışmıyor,
Her an gülmelisin dedim.
Gülerken daha da bir hoş oluyorsun çünkü.
Ağır ağır kır çiçeklerine basmadan yürüyorduk.
Boyun bükmüş bir gelinciğe rastlayınca,
Bak bu bana benziyor deyip surat astı.
Zira gelincik kadar masum ve nazikti.
Duygularım allak bullak olmuştu.
Sevmenin ve sevilmenin bir erdem olduğunu söyledim,
Sevdiğime inandıramıyordum onu bir türlü,
Belki de haklıydı.
Çünkü sevdiğimi hep yüreğimde gizlemiştim.
Alenen söyleyememiştim.
Benim bunda suçum yoktu,yetişme tarzım buydu.
İkimizde haddinden fazla utangaçtık.
Birbirimize duygu ve düşüncelerimizi açıklayamıyorduk.
Sadece çok şeyleri anlatan bakışmalarla geçiştiriyorduk.
Bunun vermiş olduğu sıkıntı ise bazen çekilmez oluyordu.
Ne yediğimizden,ne içtiğimizden,ne de yaşadığımızdan,
Bir lezzet alıyorduk.
Duygular kör düğüm olmuştu sanki.
Gün kararmaya başlayınca istemiyerek ayrıldık,
Ve bir daha ki buluşmamızı masum bir çocuk gibi,
Sabırsıcza bekler olduk.
28/02/2007