Papatya Düşleri Şiiri - Temmuz Gezer

Sen
Karlı dağların prensi,
Neden bu kadar soğuk,
Bu kadar ulaşılmazsın?
Yüreğinde hiç mi volkanlar patlamaz?
Hiç mi kavurmaz seni sevda ateşi?
Yokluğun ne olduğunu bilir misin?
Ya da umutsuzluğun ne demek olduğunu?
Yooo bilmezsin eminim.
Öylesine mağrursun ki,
Asaletin beyaz atından mı geliyor?
Prensleri de doğuran bir kadın değil mi?
Yani insan.Tıpkı benim gibi,
Etten ve kemikten yaratılmış.
Senin dağlarında papatyalar açmaz değil mi?
Yooo.Eminim açmaz.
Papatyalar ılık bahar günlerinin çiçeğidir.
Güneşe aşık toprağın ödül gibi gülümseyişidir.
Her bahar yaşanır aynı şiirsel aşk.
Sıradan,bilinen ve önemsenmeyen.
Ezilirler umarsız kaç ayak altında.
Oysa senin dağlarında kardelenler açar değil mi?
Ender ve değerli olan.
Parayla bile satın alamazsın.
Piyasası yoktur.
Benim içimde volkanlar patlar.
Kavrulur yanarım gün ve gece.
Tarifi olmayan acılarım vardır...
Ya da sıradan mutluluklarım.
Yaşamı sorgulamadan yaşayamam.
Acınında sevincinde tarifini bilmeliyim.
Ya sen
Senin için yaşam ne demektir.
Mutlulukların sıradan güzelliğini tattın mı hiç?
Yooo.Hiç sanmam tatmamışsındır.
Sen sıradanlığın ne demek olduğunu bile bilmezsin.
Beni tanımazsın.
Ben kül kedisi bile değilim.
Tertemiz düşlerim yok artık.
Ama isterdim ki,
İsterdimki bir sabah,
Ilık bir bahar sabahı,
Sen kaf dağından in.
Ve elinde bir demet papatya
Vee o düşsel güzellikteki gülümseyişinle bana gel.
Benim içimdeki yangınlar sönsün.
Seninse o soğuk dünyan ısınsın.
Papatya gülüşlerinin sadeliğinde kal bir ömür.....