Papatya Şiiri - Adnan Büyüksoy

Rengârenk bir kelebek, kondu bir papatyaya,
Çok durmadı orada, yükseldi akasyaya.

Mahzunlaştı papatya nerdeyse ağlayacak,
Belki büküp boynunu otlara bağlayacak.
Üzülme beyaz çiçek acı günler geçecek,
Bütün renkler içinde jüri seni seçecek.

Yazık! Duymadı beni, başını öne eğdi.
O bembeyaz yapraklar tozlu toprağa değdi.
Fakat özü akpaktı, kabul etmedi kiri,
Birkaç gün sonra baktım doğrulmuştu, dipdiri

Bir gün matem çok bile, gezegen bir kuş için,
Bülbüllerin dururken bilmem üzülmen niçin?
Vefasız kelebeğe artık sen de yüz verme,
Topla yapraklarını, onun önüne serme.

Çiçeklere çok yakın uçsalar da bülbüller,
O uçuştan muzdarip olmaz, güller, sünbüller.
Çünkü bülbül sadece bakar fakat dokunmaz,
Çok sevse de çiçeği gözlerinden okunmaz.

Eylül–1963