Papatya Şiiri - Güney Güneyan

Ah papatya, neden tek bir yaprağın var dalında
kimler getirdi bu hâle, memnunlar mı olandan
onlar gibi olamıyor, koparamıyorum dalından
oysa seni bulduğumda vazgeçiyordun canından!

Hem neden tek bir yaprağın kalana dek yolmuşlar seni
sarıp belini, öpüp koklasam, yeniden açar mısın ki
koparmayacağım, ama sahi, sence o da seviyor mudur beni
yoksa onunla bu şehir nasıl böyle güzelleşebilirdi?

Üzgün duruyorsun, hiç de konuşmuyorsun papatya
bitecek elbet bu hüzün, yüzün güneşe çıkınca
gariptir, gelen giden koparıyor, bu nasıl aşk papatya
hani insan sevdi mi kimseyi incitemezdi bir daha?

Onlar sevmiyorlar, sevemiyorlar papatya
sevdiğini sanıyor, üzüyorlar kendi dışında her ne varsa
seni saksıma dikeceğim, bu olanları bağışla!