Papatya Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Biliyorum, sende yorgunsun.
Kah, yalnızlıktan, kah, kalabalıktan.
Bazen, rüzgarın saçlarını okşamasıyla uyanırdın.
Arasıra, seviyor sevmiyor masallarıyla uyurdun.
Sen, yeryüzündeki güneşsin,sevmeyenin yoktur.
O kadar, masum ve güzelsin ki, tanıyanın çoktur.
Bazen, bir dağın başında, arasıra ovada
Karşılaşırdık seninle.
Sen, sarı saçlarınla gülümserdin bana,
Ben, beyaz perçemini öperdim.
Dedim ya, sen her sevdanın Umudusun
Bir seviyor, bir sevmiyorsun.
Yine umutsun işte, imkansız sevdalara.
Senin adın papatya.