Papatya Şiiri - Zeynep Musaoğlu

Bir hazan mevsimi gibiydi..
Seni sevmek..

Akıp giden zamanda,
en kıymetlim sen oldun.
Sadece sevgini tuttum içimde.
Papatya kokusunu seversin diye,
Eksik etmedim tenimden...

Yüreğim unutmasın,
sensizliğe alışmasın diye,
Sevgimi taze tutmak için ,
Bir tutam sevgi, bir nefeslik
papatya kokundan çalmıştım,
Kötü günler için sakladığım...

ALLAH'ım hayırlısı ne ise o olsun,
Diyip sustugum günler.
Umutla beklediğim mutluluk ,
Her an yağacak yağmur gibi,
Sonbaharda dökülen, her bir yaprak gibi..
Hayallerimin bir yaprak misali savrulduğu,
Hüzünlü geçen hazan mevsimiydi seni sevmek..

Ben.! senin o papatya gibi kokan
saçının, tek bir teline kıyamazken
Sen beni hasretinle yakıp
küle çevirdin ey yâr..!

İnce iştir, gönülden sevmek
Kırmadan, dökmeden, incitmeden..
Bir yüreğe dokunmak..

Bırak.! her şeyi sevgili..
Özelikle bugün bırak.!
Ve bana gel ansızın...
Papatya çayı demlerim
Sen seviyorsun diye ...

Papatya , sen ve ben gibi ..
Her yaprağı, dokunsan
Ağlayacak gibi..
Narin,zarif , asude..
Üzgün ve yorulmuş
Bir nefes aralığı ,
Güneşi görmek ister gibi...

Mutluluk belkide ,
Toprağa düşen yağmur damlasıyla filizlenen, papatya da saklıydı...
Sen ve ben gibi..
Demem o ki, yüküm ağır ,
Ömür kısa, yol yakınken,
Gel eş ol sen bana....