Papatya Şiiri - Birkan Demirci

Papatya gibiydi,
yaprak yaprak savruldu ellerimden,
sevdi, sevmedi,
bir umut kırıntısı gibi ince.

Her kopan yaprakla biraz daha eksildi,
biraz daha uzaklaştı gözlerimden,
sevdi mi, sevmedi mi derken,
bir yarım kaldı avuçlarımda.

Gönlümün bahçesinde açan papatya,
her defasında soldu,
bir yanıt bekledim durmadan,
ama rüzgar aldı götürdü.

Sevdi, sevmedi…
sanki hiç bilmeyeceğim,
bir sır gibi kaldı dudağında,
o son kopan yaprağın sessizliğinde.