Papatya Şiiri - Muhammed Leyla

Papatyalar görselerdi seni
İncinirler miydi daha güzel olduğun için?
Gökyüzü bir gül halini alırdı elbet,
Seni görse gözyaşlarım, alabildiğine gülerdi.

Bu batı rüzgarına rağmen içimde bir papatya sıcağı
Civicalı Brütüs ben, ellerimde bıçağım
Bir gün gözlerim bile sana doğru koşacak
Mezardaki ölü için bir masaldır yaşamak.

Ben sende kendini bulan, hiç olmayan biri,
Sevdim hiç olmadık zamanda, hiç olmadık seni,
Ruhunda yakıp sonra közledim bu sözleri,
Karanlığında bir mum gibi gözlerim ve özlemim.

Do re mi fa ya da,
Bir pa pat ya,
Benlik değildi hiçbir zaman sanat sepet işleri,
Hislerimin nakışını dizlerine işledim
Dudağımda parmak izin, dişlerimde izlerin.

İzledim denizleri, gizledim temiz beni,
Ve kirlenmiş her şeyim sende filizlenir,
Yerin dibindeysen eğer, varsın oraya düşür beni
Güldüğün bu hayat gün gelir ve üzer seni.

Çünkü filmler güzel değil, hiçbir şey düzelmedi
Görmediğim saçlarının güzergahında,
Uçurumdan düşecekken tutar beni kör ellerin,
Papatyalar var, var, olmayan kapımda.

Çiçek tutan ellerimi hırsızlıktan kesti devlet
Sana dokundum diye bugün beni recmettiler
Kanlarımla vecd ettiler
Bu resmimle hasret gider.

Boşver, her şeyi boşver hadi,
Seçti olmayan cesaretim cesaretsiz intiharı,
Sefalet bu ihtişamım,
Ve kaldırım ihtiyacı.
Hayallerim simsiyahken
Papatya sarı.