Papatya Şiiri - Sefa Kara

Çiçeklerden en çok papatyayı seversin
Mevsimlerden en çok ilkbaharı
Sen gülünce papatya kokar her taraf
Ve seninle hazırlanır bahara kuşlar
Gözlerine bakınca beyaz martılar
Sevinç çığlıklarıyla dans ederler ufuklarda
Bir ben bilirim sen en çok yağmuru seversin
Asıl maharet yağmurda
Ama herkes gökkuşağına şiir yazdı dersin
Yağmur kokusuna karışır papatya kokusu
Şu an zamanı durdurabilir misin dersin

Sevgilim sen en çok gülünce güzelsin
Bazen kar tanesi olmak istersin
Bazen ben bugün kelebeğim dersin
Sen ağladığında kısılır sesin
Gözyaşlarını bir ben silmemi istersin
Ben peçete istemem senin ellerin yeter dersin
Aşksa eğer bu ben her gün seninle ölmek isterim

Bilirim sevgilim sen en çok beni seversin
Sana hep neden diye sorunca
Sen benim aynımsın dersin
Çekmezsin gözlerini gözlerimden
Gözlerime kilitlenip kalırsın
Bırakamazsın asla elimi
Bırakınca dünya beni korkutuyor dersin

Sevgilim sana yıldızlar biriktirdim
Sana taç yaptım deniz kabuklarından
Bak hazırlanıyor sana papatyalar
Gökyüzü kurmuş düğünü
Ay ağlar durur senin kınana
Bilirim sen aya bakmadan duramazsın
Ve bir ney çalar uzaktan
Ağıt yakar sana üzülür bu kadar iyi olmana
Ve dans eder küçük kızlar
Örnek alır seni tüm papatyalar
Sevgilim sen en güzelsin

Sevgilim sen en güzelsin ve sadece benimsin
Korkmam artık karanlıktan
Ve artık bahar gelsin isterim
Gelsin ki kokun sarsın dünyamı
Ve kırlangıçlar dans etsin
Bak ay ağlıyor sana bak güneş kıskanır olmuş seni
Hiç bir papatya sen gibi gülmüyor
Ve sen gibi esmiyor dalgalar
Okyanuslar kadar derinsin
Sevgilim Sen en çok benle güzelsin