Papatya Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Yine kızgınsın
Gözlerin ateş saçıyor etrafına
Bu hal bile ayrı güzellik katıyor sana
Papatya koydum adını
Çünkü papatya gibi bulunduğun her yerde tutunuyorsun hayata
İnatçısın, ne istediğini bilen tavırlarınla
Meydan okuyorsun hayata…

Papatyam, yine asiliğinin hırçınlığı yansımış tavırlarına
Sen her ne kadar hayata tutunmak adına savaşsan da
Yüreğin paramparça
Umutların kırık dökük
Hayallerinin sonu gelmiş
Hayata tutunmak adına bir dal ararken
Dahası hayatın zalimce çalınırken
Ve sen bundan habersiz
Sevdanın en karasına yelken açtığını sanırken
Her şeyin bir yalan olduğunu öğrendiğinde
Kolun kanadın kırılmış
Kendini çaresizce gözyaşlarında boğarken
O göğsünün tam ortasına oturan
Ve her saniye daha da ağırlaşan yük altında nefessiz kalırken
Boğazın boğum boğum olup
Kelimeler dilinde hapsolurken
Kendini acizce hayatın akışına bırakıp
Zaman denen ilaca sığınırken
Sevgi denen duygunun kalleşliğinde
Hayatını çalana beddualar yağdırıp
Acıların en girdaplısında boğulmasını dilerken
Kalbinin en ücra en uzak köşesinde
Mini minnacık bir kıvılcım ve umutla
Geri dönmesi için dua edersin ya hani
İşte benim sana beslediğim umutta öyle bir şey
Dönmeyeceğini bilerek bekleyeceğim
Ne yapayım sevgi de de benim esaretim
Hani sevmekten vazgeç, yoluna git diyorsun ya
Bil ki, seni sevmekten vazgeçtiğim gün ben ölmüşümdür zaten…

©
29 Aralık 2022
00:48