Papatya Şiiri - Serhat Fidan

Papatya

Kelimeler can buluyor bu kirli bedende
Sensizliğin her anında
Sensizlikle imtihanım
Bu küçük dünyada

Gökten inen kar misaliyim
Hayatın içinde usul usul erirken
Sana olan özlemim
Yüreğimi dağlamakta

Kelimeler dizerken sana
Bu bahtsız zaman dilimide çiçek açmakta..

Ellerimi göğe sallandırırken
Elime düşen bir papatyanın hüznü ile uyanıyorum sarhoşluktan

Düşünceler beynimi istila ediyor
Hayallerle karışık
Aceba diyorum şu yapraklar
Seviyorum yada sevmiyormunun mu kurbanı
Yoksa fallara kurban ettiğimiz için bu cezamız
Yoksa ;
İnlerken bu çiçekler aşkla
Sırf sevdiğimiz için mi canlarına kıydık..

Öysaki saflık ve temizlik anlamına geliyormuş papatyalar
Öldürdüğümüz katlettiğiniz için mi bu anlamlar
Yoksa kirli emellerimize bir kılıf mı bu

Dalıyorum Gene uçsun buçaksız bir hayale
Yunus gibi tek bir dal koparamamak mı sevgi
Yoksa demet demet koparıp sevgiliye götürmek mi sevgi

Bir papatyanın yüzünden teker teker koparırken yaprakları
Acı duyabilme ihtimalini düşünmediğimizden mi
Şuan acılarımızın sebebi
Yoksa Gökten inen kitapta eden mutlaka yaşayacaktır inancımı

Gözlerim uykunun derinliğinde uyanırken
İçimde bir pişmanlık bir mahçubiyet var
Şuan sana gelemiyorum ya sevdiğim
Koparmadığım bütün papatyalar senin olsun
Seni beklerken bütün zaman dilimlerinde
Bana beni anlatıcak gelincik çiçeğim yerter