Papatya Şiiri - Süleyman Altıparmak

Sabahı aldım yanıma
Kimse izleyemez gün doğumunu artık
İçim gibi kapkara yeryüzü
Ama ben karanlık istemiyorum artık

Güzel sevmeleri aldım yanıma
Hiç eskimeyen, hiç azalmayan
Sabahları sevmeyi öğrendim
Gün doğumunu sevdim
Sabahı, caddeyi hatta geceyi bile
Dokunduğun her yeri
Baktığın her köşeyi sevdim

Masumiyeti aldım yanıma
Bir çocuk tebessümü yüzümde
Mektuplar yazdım sevdiklerime
Gülden kenarlıklarla süsledim
Kedi besledim, köpek dolaştırdım parklarda

Papatyaya sordum beni seviyor mu diye
Seviyor, sevmiyor, seviyor, sevmiyor
Seviyor, sevmiyor...

-II-

Yitirdim papatyaları
Seviyor mu sevmiyor mu beni kader?
Bu sevdadan geçtimse de çoktan
Merak ediyor işte insan

Yollara anlattım kimi zaman
Reyhanlarıma içerlediğimi
İçerledim çünkü
Tohumlanmadılar hala,
Yaz geçti güz kaldı
Hala inatçılar hala suratları asık
Dağlara diklenen keçiler kadar

Zaten sevmekten ve çiçeklerden
Başka bir şey anlamazmış şairler
Yaralarına kadar çiçek
Yüzü kırlara düşen bir adamım şimdi ben
Karanfiller koyuyorum öldürüldüğüm yerlere