Papatya Şiiri - Faruk Amaçlamak

Seni sevmemin nedenini biliyor musun papatya ?
Seni gülüşüme yakıştırdım, belki de senin bembeyazlığını ruhumun saydamlığına benzettim.
Kim bilirdi sana bir gün âşık olacağımı. Kokunu almadan, yüzünü görmeden, seni elime alıp doyasıya sarılmadan nasıl sabahlara uyanırdım, loş ışıkların esirliğinde olan gecelere inatla...

Sen ümidim, umudum... Sen hayalim, sevgim, ve sen sevdiğim daha nice benzerim...
Belki beni sevmiyorsundur, korkma söyle incitmeyeceğim seni. Bile bile nasıl kıyarım kendime, senbenliğime...

İşte yine yakınıyorum bahara... Gelmek bilmezmiş. Gör bak kar eridi, cemreler düştü bir bir, biliyorum haberin var farkındasın tüm bunların gerçekleştiğine.

Nice rüzgâra göğüs gerdin, hırçın sulara karşı geldin, kökünü toprağın derinliklerine sardın, toprağa düşman değilim, ama sana da dargınım bir bilsen.

Taç yapardım seni sevdiğimin başına. Kıskanırdın beni, ama belli etmezdin, sadece acı bir gülümseme ile geçiştirirdin, onu da anlardım.

Örterdim üstünü gözyaşlarımla, karanlık gecelerde üşüme diye. Bir bakışın yeter deyip beni başından savmak için her yolu denerdin, inan onunla da anlaşmazdın.

Senden koparıldığım zamandan intikam alma çabası içindeyim şimdi.
Sanma seni unuttuğumu, aklından bile geçirme. Hatta yasaklıyorum sana !
Bahar gelecek... Bir sen, bir ben, yine sen ve hep sen olacaksın eskisi gibi papatya.