Papatya Şiiri - Sermin Gönenli

Vurdumduymaz zamanda sevdim seni.
Vazgeçmişliğin sakin hırçınlığında.
Ay bile gizlerdi matemimi!
Ben mi verecektim,onu ezip,açığa?

Gülerken ağlayan gözlerim gördü,ilk seni
Ulaşmaya çalışırken ruhuma,
Bitmişliğin verdiği sukuneti,
Birden döndürdü çarpıntıya.

Güller açmıyor hemen,toprak girintili.
Açsa da,nazından, vermiyor gonca.
Hayal miydi gül tarlam,renkli renkli?
Yerinde yeller eser,uzaktan baktığımda.

Ağlamıştı vedasına,gülümün dikeni,
Yerine geldi bir papatya,
Belki de daha güzeldi onun sesi,
Bırakmak lazımdı oluruna.

Vurdumduymazlığın acı çığlığı!
Bir daha gelme buralara!
Bak yükseliyor bir melodi,
Açmış yelkenini,vuruyor dalgalara.

Gelsen de olmaz ilki gibi,
İstersen dene,anlat papatyalarıma.
Ruhum olmuş, bir orkestra şefi,
Her çiçeği çıkarır artık topraklarımda...