Papatya Şiiri - Ümit Alphan

Su ile birlikte doğdu güneş,
Gelen gideni aratmaz,
Giden kışsa eğer.
Tebessüm ile selamladı.
İliklerine can vereni.
Ne zor geçmişti oysa kış,
Toprağın altında,tirtir bekledi.
Gelenin neden adı bahar mı?
Demek gelmiyordu ki içinden,
Adı ümit olsaydı pek güzel,
Eh işte baharda idare eder.
Sonra bir tırtıl geçti yanından gülerek,
Kuşlara söyleme dedi içinden.
Neden demeye kalmadı.
Kuş tırtıla uçmayı anlattı.
Hafif rüzgarın adıydı meltem,
Yapraklarını okşadı düz ovada,
Bulutlar yalvardı ona,
Lütfen rengimizi kullansana!
Bütün çiçekler açmıştı.
Onun ki başka ama,
Açmasa saflığını görmeyecekti dünya.
Sevgililer seviyor mu anlamayacaktı.
Ortası sarıydı,kırların çiçeğiydi.
Adı,sanı,namı,meşhur papatya...
Ümit ALPHAN // 24 Nisan 2012 //