. Papatya Şiiri - Turgut Uzdu

PAPATYA

Bir yalnız papatya
Sarı saçlarında beyaz tülbendi
Çevirir yüzünü maviliğe
Öylece bekler
Gelip yüzünü okşasın diye
Yumuşak kanatlı kelebekler.
Arıların gayretine vurgun
Şarkılarına eşlik eder
Çocukça bir heyecanla
Uğur böceklerine “Uç! Uç! ” der.
Sevmiyorlara inat
Her yaprağına seviyor yazar
En küçük rüzgârda başını sallar âşıklara
“Sizi gidi! Sizi Gidi! ” der gibi
Biraz muzipçe bakar sevdalılara.
Bir baharlık ömrünü görmez
Düşünmez bile
Bir gülümsemedir dudaklarına yazılan
Kalabalıkta yalnızlıktır hayatı
Bir mevsimlik nefes
Kimsesiz yıldızlara yoldaş
Bir ses.
Ay ışığını çok sever
Uyku tutmaz gözlerini
Seherlerde bülbüllere hayrandır
Unutamaz aşkı sevdayı anlatan sözlerini.
Ve gün gelir leylek yavruları haykırmaya başlar
Papatya üzülür
Dik durmaya çalışsa da
Her nefeste biraz daha büzülür.
Atıp teker teker toprağa
En son tohuma gizlenir
Bilir ki bir dahaki bahara
Yeni gülümseyişleri tekrar filizlenir.