Göz kapaklarım yerçekimine yenik düşmüş.
Kaslarım gevşemeye başlamış.
Sesler susmuş.
Etrafta bir yas kokusu...
Uzaktan üflüyor sanki yüzüme yüzüme.
Üstümü örten toprak
Yaşatıyor beni.
Bundan güç alıyorum.
Ama insanlar anlamaz ki?
Üzülürler halime.
Bilseler halbuki
Ben özgürüm artık.
Boğazıma sarılmış vicdanım yok.
Arındım ben tüm zehirlerden.
Yaşamın kendisinden...
Panzehirim de toprak oldu.
Kayıt Tarihi : 11.11.2024 23:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!