Nasıl mı kurtuldum?
Panzehrini buldum.
O, ihtiyacım olan yalnızlıktı.
Sızımı, derin boşluklar bırakarak parçalara ayırdım.
Önce, tek derdi o olan kafamı soyutladım.
Sonra, onu her anısıyla,
Kanımı emen silüetleriyle,
Çektim attım muharebede ki canını dişine takan asker ruhuyla.
Mübalağasız iki sene kıran kırana savaştık.
Gerçekten aşkıma tehditsiz savaş açtım kendim için.
Tek düşmanım oydu.
Artık nefretle bakar oldum ve o değişmeye başlayan benliğim kusursuz bir mekanizma gibi çalışıyordu.
Kazandım!
Artık geçit yok, isyan vardı.
Yalnızlık denen panzehrimi o eski aptal kalbimin odak noktasına koydum.
Aşk denen duyguyu yok ettim.
Kim çalsa kapısını,
Siktir çektim!
Bakış açım değişmişti
Hani derler ya, 'ta ki onu görene kadar...',
Artık net ve keskin bir şekilde takilere yer yoktu.
Ruhsuzlaştım be hısım.
19.03.2022
Kayıt Tarihi : 19.3.2022 22:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!