Pantomim Şiiri - Meral Meri

Mühim bir yalnızlığı vardır hayatın,
Aylaklığı vardı en basitinden mesela;
Açık mavi deniz gibi...
Yeşil bir ormanın içinde yalnız kalmış kendisi,
Ama direnişteki kuru bir ağaç misali,
Mühim yalnızlığın içinden yüzerek,
-Saftirik bir çocuk- denebilirdi kendisine...
...
Bazı vakitlere sıamayacak kadar çoşkun,
Bazende o vakit fazla gelebilirdi hüznüne.
Yenilmeyecek bir şato kuruyordu dünyasına,
Öyle ki alafranga insanlardan uzak
Kalabilimek, onun nezdinde sanattı...
Sonra mühim bir inzivaya çekilen ete bürünüşünü;
Soytarılaşan kelimelere sunardı, ironi leşerek...
Birazda sus,yolculuğuna çıkardı;
Yine de konuşurdu mim'le...
Bir ad mı gerekliydi kendisine;
Öyleyse sunabilirdi o devasa sessizliğe adını
" Marcel Marceau"...