Pansuman Şiiri - Emrullah Atabey

En ölümsüz cümleleri düş’üyorum dudaklarıma;

Ölüme razı gözlerim gülümsüyor…

Sana duyumsadığım tüm hisler hissizleşiyor;

Ardı bana saklı bir kapının kapanışıyla…

Amaçsız uyanışları sabahlarıma;

Utançlarımdaki ateşi sana sebep düşüyorum…

Ağlamak için susuşlar biriktiriyorum;

En acı tatları sürerken gözlerime…

Üşüyorum;

Giydiğim elbise oluyorsun…

İncesin;

Isıtamıyorsun beni…

Üzerime başka kıyafetler giyiyorum;

Isıtıyorsun…

Isıttığın yerler kanıyor…

Yanaklarıma düşerken ıslak öpücükler;

Kalbimden kalbimle düşüyorsun yere…

Gömüyorlar öleni;

Gömen ellerimin yüzsüzleşmiş yüzü bakıyor gözlerime kirlilikle…

Kalkıyorum;

Adım atarken az önce kendi ellerimle gömdüğüm ölünün mezarına takılıp düşüyorum…

Kalkıyorum;

Bir zamanlar senle kirlenmiş ellerim şimdi senden daha temiz bir kirle…

Ve seni kanıyor…

Yani son kez bir veda kılıyor beni sana;

Gülümsüyorum kanayan tüm yaralarıma…

Sonra da daimi bir aşkı düşüyorum;

Kanayan tüm yaralarıma pansuman…