Pansiyon Şiiri - Ahmet Ünal Çam

Bir pansiyona vardım dün gece
Tek kişilik bir oda istedim
“-Dar olsun.” dedim
“-Girmesin umutsuzluklar içine.”

En küçük odayı verdiler ama
Doluştu tüm hayal kırıklıklarım
Ve yalnızlıklarım

Denize bakıyor gibiydi pencere.
Bakacaktım,perdeler izin verse,
duvarlar üstüme gelmese…
Bir tuzlu su hissettim gözlerimde
“-Denizin tuzudur.” Dedim
Ağlarken sessizce…

Dışardan gülüşmeler geldi
Mutlu insanlar sarmıştı sanki çevremi,
Saklamak istedim hüznümü günlerce
Çıkamadım bırakıp yalnızlığımı.

Sonunda çalındı kapım,
Yüreğim de böyle çalınmıştı,
Oysa postacı bile iki kere çalardı kapımı
O bir kere çaldı yüreğimi, gitti…
Gitti sıcaklığını bırakmadan ellerimde

“Kim o? .” dedim, ses duymak isteyerek.
“Yeni hüzünler” dedi, anahtar deliğinden
süzülerek
Odam hınca hınç dolmuştu artık
Hüzünlerle dertler anlaşamıyordu
“-Gitmek istiyorum..” dedim, bağırarak
Hepsi topladı valizlerini…

Ücretini bile ödemeden bir gece
Kaçarken pansiyondan,
Kaçtıklarım da benimleydi
“Mazi kalbimde bir yaradır”
benim için çalıyordu…
Gördüm; pansiyoncu ağlıyordu
“ –Ücret için mi.” Dedim önce
Sonra gördüm, hüzün kaptığını benden.
suçlulukla,
son bakışında
kayboldum gözden...