Panik Yapma Canımsın Şiiri - Zafer Aydaş

bu bulutsuz havada
ayaz tutsağında
hararetli bir sevdanın teridir vücudumuzdaki TUZSU TUZSU

boş ver korkuyu
bak seninim
ben böyle çocuksu böyle kenar mahalleliyim
kahveliyim ucuz sigara dumanlarına bezenmiş
evsizim bazı alkollü gecelerde
ama seninim
bak bu mum ışığına gebe kalmış aşkçıl saatlerde

- alalade bir kıyamet kopsun
panik yapma canımsın üfle yüreğini avuçlarından
yakışıklılığımı artıran parlak tenime -

bizi kovalıyorlar ama biz kaçmıyoruz
o zaman neden aşkın kendine haslığında
o yaşanması mecbur rivayetlerinde
komik duruma düşüyorlar?

onlar önce dost sonra kalleş çıktılar
bunları ben söylemiyorum
onlara tarih sövüyor
kovsun boş ver fakirliğimizi zengin çıkarlar
hem bir bakarsın zamanın mahkemesinde
bizler elbisesizken onlar haklı çıkarlar

- gümüş bir at dün rüyama girdi
koparırcasına ayaklarını koşuyordu
panik yapma canımsın
o yatakta kalan
o kendi bilinçaltımın kirli çıkınından çıkan

- o rüyaydı o -

böyle sadeliği modaya küskün renkler
ısırırcasına gezinirken resimlerimizde
uçuk giyinemedik
ama biliyor musun
çocukluğumda en sevdiğim film uçurtmayı vurmasınlardı
uçurtmayı vurdular
saçakları mavi hava boşluğunda öylece salkımlandı
talan oldu hayallerimiz
çocukluğumuz parklardan kovalandı
parkları yağmaladılar
atlı karınca yok artık
artık artık da bulamıyoruz
fakirhane fakirhane belki de kıyılarımız

bulanıyor şimdi
bütün çılgınlığıyla geçmişimden akan nehir
kararıyor gözlerim
neler yapıyorum ben
ben ben miyim
deli miyim neyim
ben ben olabilir miyim
ne takvimler parçalandı o zamandan bu zamana
ne kızlar kocaya kaçtı
bohçasında bakireliğiyle

yağmurları gökten tek tek alıyor
yüzüme dudakların diye yapıştırıyorum

- panik yapma canımsın
o yağmurlar buharlaşsa da dudak izlerin
oracıkta
ve öyle masumca duruyor