Panik-atak Şiiri - Yasemin Kaplan

doktor dedim annem öldü.
dün akşam henüz batmamıştı ki güneş öldü annem.
biliyorum dedi doktor.
sen bugün beşincisin gelen.
öldü annen koştun ve çıktın evden.
yağmur yağmıştı sokağınıza.
koştun gelmek için yanıma.
bir yabancı el salladı sana otobüsten.
ayaklarının dibinde bir kedi hıçkırıklarla ağladı.
şaştın ağlayabilirliğine kedinin. koştun ve geldin yanıma.
evet, dedim; fakat doktor nereden biliyorsun bunları?
güldü doktor
annem öldü dedim doktor!
dün akşam gördüm onu.
titriyordu.
ayaktaydı fakat çırpınıyordu sanki.
sanki o koca gövde, rüzgarda bir fidan, titriyordu.
korktum ki ne korktum.
tuttum kollarından, yüklü bir akım geldi geçti vücudumdan.
kaydı sonra ellerimden.
dağ gibi yığıldı kaldı başı ayaklarımın dibinde.
öldü annem doktor gördüm onu; kesildi çırpınışları.
sustu soluğu.
kocaman açtı gözlerini son kez ve öylece kaldı.
onu orada bıraktım.
koştum, delice çarparak kapılara,
çarparak ıslak ağaçlarına sokağın.
koştum yollar ıslaktı.
kaldırdım başımı güneş batıyordu ancak göz kamaştıracak kadar aydınlıktı.
bulutlar da yoktu üstelik.
fakat üstümdekiler ıslaktı.
işte annem karşı sokaktaydı.
telaşla koşuyordu; acelesi vardı.
bağırdım otobüsten; el salladım, haykırdım.
döndü baktı annem ve başını çevirdi.
beni tanımadı. indim otobüsten, koştum yetiştim ardından.
haykırdım anneme, ağladım.
tuhaf tuhaf baktı bana koşarken; şaştı ağlayabilirliğime.
tanımadı beni.
hızlandı adımları.
koştum ardından.
sokağın köşesini dönerken gördüm en son,
yitirdim sonra, koştum ve geldim işte.
doktor dedim annem öldü; gördüm onu..
güldü doktor.
biliyorum dedi.
sen bugün altıncısın gelen her birinin ölmüştü anneleri.