Pandoranın Umudu Şiiri - Orhan Demirtaş

benliğimi kaplayan kavruk sesim
..............ölüme el uzatan bir haydut gibi
kederli aysızlığını sürdü yüreğime
gözlerimin denizinden terli martılar geçti
yüzünün izleri bulaştı ağrılarıma
suçsuz kalan en son yanıma adını gömdüm
gördüğüm tüm kadınları unuttum sende
onlar aslında senin yüzünde geçtiğim aşk'lardı

sen bir şehir-din benim yangın ihbarım da
sen şehir-din yandın
...............................ben içinde yandım

aynı yaradan imkansıza kanadık

zenci bir kölenin ruhuyum ben
..............çelik gövdene kelepçe-lendim
nöbetçi bir mermi çekirdeği gibi
..................önümde duruyor soluğun
pandora’nın getirdiği umut musun? Sen
yoksa zalim Haccac’ın kılıcında zulüm mü?
ruhum beyin kanamalarında

kirli harflerle doldu ceplerim
dalgın bir serinlik çarşafı oldu zaman
düşüyorum çaresiz kelimelerden aşağı
seferine çıktığım gözlerinden
gel ne olur rüzgarın-la sar beni
.......dolunay görünsün avuçlarımda

bakışları yorgun ürkek bir çöl sıcağında kavruldum
serap ile hakikat arası bir barikatta kırıldı çığlıklarım

bir bedevi gibi, güneşin toprak damından
............................sol yanım, mısırın kumuna düştü

omuzum da siyah bir kurşun
.................ardında karamsarlığımın parmak izleri
aynı silahtan, aynı amaca çekilen tetikleriz biz
koynumuzda kalan sözler ise
.....................iki sevdalı yıldızın son çırpınışları

kim bilir,
..............belki sabaha
sevdalı bakışlarımızdan izci bir gölge düşer önümüze

ve açık bir kapı bularak çıkarız bu nar-ı cehennemden

hangi koluna tutunsam umudun, nafile
kötülükler diz boyu
kutunun dibinde azıcık Pandora’nın umudu kaldı
onuda toprağın yağmur duasına kurban adadık

eti yandı derimin susarak çölün kavruk kumunda

vahşi atların ayak sesleri, çarpıp durur beynime

gir koluma gidelim ölüm

......varsın ışığın avlusunda yatsın dev(e)ler

Orhan DEMİRTAŞ