Panaroma Şiiri - Ahmet Öztürk 3

İhtiyar dünyada bir kızıl şafak,
O kutlu çınardan hep kan sızıyor.
İslam diyarında patlayan nifak;
Yıkılan dünyaya sınır çiziyor.

Kalmadı ölçüler edep erkânlar,
Benliğinden kopuk karton adamlar
Tamtamca haykırır renkli ekranda,
Emeği sömüren vahşi yamyamlar…

Batı-k zihniyeti dövüp dibekte,
Takar kafalara kirli siyaset.
Ahlaka takılır, çelik kelepçe;
Vicdanlarda kopar kızıl kıyamet…

Bu güdük gidişten toplum ne bekler?
Hayat dediğin şey bir sonlu rüya…
Arzı boynuzunda taşıyan gökler,
Ölümü sırtında emziren dünya…

Tepetaklak gölge oyunu hayat…
Al yeşil nurla ilk çerçeveleniş,
O günden bu güne tüm renkler bayat…
Müsvette toplumu sarar tükeniş…

Zehirli bir kıymık kuytu gölgeler,
Tunçtan balyozlarla ezilir benlik…
Kudurgan şehvetin kölesi beşer,
Mideler dev gibi beyin minicik.

Dön artık kendine ey yüce millet
Gel ufkunu saran tuzağı fark et
Bu yolda siperin; kan, can, kemik, et…
Rahat yatakları, uykuyu terk et…

Ebet Müddet ruhu tekrar dirilir.
Kir pak ayan beyan ortaya çıkar.
Hakkın huzuruna birlik girilir.
Ozan Hadim zulmü bu birlik yıkar

Ağustos 1997
Alaca