Panaroma Şiiri - Salih Aydemir

öldürmeyeceğim;
ölüler mutluluğu suçlar yeşilçam parlar şimşek
toprak söz konusuysa çivi saplanmıştır ama
senin başını sokacak bir yerin olmalı
peşinden git gecenin
senden önce uyuyan çocuk borcuna adanmıştır

babama benziyorsun bu gece ; bu sabah
gölgemin yüzü indi suya, bir okul avlusunda kış
aldatma öldürmeyeceğim göğün seninle olan çatırtısını
denize baktıkça yarası temizlenecek dalgaların

onların adına çekmek isterdim kuşkuyu
adına, hiç kuşkusuz yine bir şey unutulmalıydı
dudaklarından değil, kulaklarından asılmalıydı uzaklık
ve siyah ikiye bölmeliydi suçu; sabaha benziyorsun
nereden geçiyor bir yara ve kan
hangi korkunun zamanı
öldürmeyeceksin; zamana bulaş
içinden çıkmalıyım

yas tut yalnızlıklara, korkunun düşü azarladığı eşikte
her basamak bir ruj lekesi, canım yırtıldı
tenim kırıştı, yağmur bıçakta dinsiz; incinme
kirpiklerimde şifalı bir son ya da yıl gürültüsü
çocuklar ruhun efendisi: aşk vurmuyor meçhulü

yarası yakılmışsa bir tenin çocukluğunda
içine girip çıkacağım... içime girdikçe çıkacaksın
bulanık gündüzler ve gölgeler
ben zaten sizi bekliyordum
şımarık yağmur suyunda söylenen şarkılarla

sabahın beşi. çok geç

demişti düşünü kuran sözcükler
sizi ömrümce unuttum...