Hayat; kumdan kaledir pamuk prenses
Her an tetiktesindir yıkılacak korkusuyla
Seni koruyacak cücelerinde yok bu sefer
Zehirlidir sunulan her elma…
Uzak diyarların prensiyimdir ben
Konuşan aynalar seni gösterdi bana
Yel değirmenleriyle savaştım yaralıyım
Akan kanlarım yediğin elmadaki zehir kadar…
Dalmışsın beklentili bir uykuya
Kapalı gözlerin duydum ki beni arar
Pamuktan yapılmış masal bilirdim seni
Oysa ki gerçekliğin umut taşıyacak kadar
Kaf dağını aştım birazdan gelirim
Yanımda bir heybe umutların için
Sen endamınla uzan lalelerin üzerine
Dirilmeye uzaklığın alnına konacak öpücük kadar…
Kayıt Tarihi : 6.10.2014 19:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!