Pamuk Şiiri - Canan Palabıyık

Sanki bulutlar gökyüzünden inmiş yere
Koskoca ova bembeyaz.
Ovanın ortasında ırgatlar,
Belleri iki büklüm,
Çalışıyor parmaklar.
Eteklere eteklerden,
Sepetlere toplanıyor kozalar
Güneş tepede,
Hava taş gibi ağır,
Sivri sinekler bulut bulut,
Irgatlar çıplak ayak,
Hissizleşmiş parmaklar,
Derileri buruş buruş.

Fadime gencecik bir kız,
Daha onyedisinde,
Tülbentinin altından şelale gibi
Simsiyah saçları akmış beline,
Toplamış eteklerini basma entarisinin,
Pamuk kozaları dolduruyor içine.
Arada bir elini verip beline
Derin bir iç çekiyor,
Sanki
Görünmeyenleri görüyor,
Uçsuz bucaksız ovada.
Yeniden
Anacığıyla yan yana
Pamuk kozalarına dönüyor.

Anacığı;
Gözleri çukura kaçmış,
Uzamış boynu,
Derisi kırış kırış.
Dalmış gitmiş duymuyor
Fadime’nin “ana gız ana” sesini.
Anacık nasıl duysun?
Çok pamuk toplamak lazım,
Çok pamuk çok para demek
Eteklere eteklerden,
Sepetlere sepetlerden, çuvallara
Doluyor pamuklar.
Çuval çuval kült pamuk
Para demek.
Fadime evlenecek bu kış,
Para demek çeyiz demek,
Parmakları daha hızlı,
Dalıyor yine pamuk kozalarına.........

(13 Eylül 2004 / İstanbul)