Palyoça Şiiri - Niyazi Sakar

Kalmadı sahnede cıngıllı elbisesiyle boyasından başka kimsesi
Geçti saat, bıraktı dostları, kalmadı kendinden başka seyircisi...
Ağladı kendi haline gözü yaşlı hınçırarak hüzünsü hüzünsü
Karıştı hayat sahnesi bu atmosfer ki hayattaki tek neşesi

Aktı gözyaşları her renk damla damla kan kan
Güldürürdü cümle alemi, gülmedi içinden gelerek bir an..
Karıştı gözyaşlarıyla allı yeşilli sürmeler tüm boyalar
Gözyaşlarımı yoksa gökkuşağı renklerimiydi damlayanlar

Yoksa kanımıydı damla damla damlayan alyuvarlı boyalar..
Eriyordu için için bu durumuna ağlayıp nemden dökülen duvarlar
Yüzü boyalı giysileri allı pullu kendi içini bilmeyenler ne diyorlar
Kendi içini kendi bilsede palyoça,ağlamasına yalan diyorlar...