Palyaço Hüznü Şiiri - Muhammet Sait Kara

Bizimkisi bir palyaço hüznüydü aslında
Hep başkalarının gülmesini sağlayan fakat kendisi, gülen maskesi ardında ağlayan...
Ve hep mutlu edebilmek için çabalayan ama mutlu ettiklerince harcanan...
Bizimkisi güzel bir rüyadan kâbus dolu bir hayata uyanmaktı
Hep hüzünlü senaryolarına açtık gözlerimizi hayatın, matinede bizi oynayan ve suarede tekrarlayan…

Bir çocuğun gökkuşağını sobelemeye çalışması gibi bir şeydi bazı hayallerimiz
Koştukça, tam yaklaştığımızı zannederken ama hep uzaklara kaçan…
Bir hayal kırıklığıydı bizimkisi...

Ne zaman tutunmaya çalıştıysak hayata, ellerimize bastılar ve hep ağlayan yüzünü gösterdi bize hatıralar
Sebebi insanlar olan hayatın adaletsizliğine yumruğumuzu sıkıp, bir serzenişti “ah ulan!” edişimiz.
Bizimkisi ters dönmüş bir kaplumbağa çaresizliğiydi
Duyuramadık sağır kulaklı vicdanlara sesimizi...
Dikmeye çalıştıkça kalp söküğümüzü
Birkaç damla kan düşerdi gömleğimize
Hayat iğnesi delmiş meğer yüksüğümüzü…

Bizimkisi bir palyaço hüznüydü aslında
Hayatının fragmanında mutluyum diye kendini ya da etrafını
kandıran
Fakat filmin senaryosu hiç te öyle olmayan…
Boş bir avuntu
Bir polyanna bizimkisi...