Palyaço Şiiri - Melike Atmaca

Sustuklarımız yüktür merdivenlerimize
Sırtımızda diye mi görmeyiz, söyleyemeyiz?
Her adımda ağırlaşır hepsi
Ne zaman kurtuluruz, kim bilir ne zaman?

Sokaktaki lamba gibi aydınlatırız gözleri
Kimse bilmez aldığın elektriği, yandığın dereceyi
Her nefes, odun olur ateşine
Yanındaki nefesler, karşındaki nefesler

Işığını konuşurlar da yanıkların hafif gelir
Virgül gibi serpiştirirler cümlelere
Noktası olmayan cümlelerde
Anlatılırsın günlerce, saatlerce

Bir ağaç  gibisindir bazen
Kesseler, yakarlar ısınmak için
Kesmeseler, olursun kuşlara yuva
Yaprağın bile toz olur, toprağın hacmini arttırır

Bazen yaşadıklarını taşırsın, yoğrulan sayfalarında
Yaşadığını taşımak ne tuhaf gelir sana
Bir palyaço gibisindir umarsızca
Yaşadığını taşırsın ağaç olsan da insan olsan da