Palyaço Şiiri - Tekin Kale

Yüzünde solgun bir bahar vardı,
Her hafta sonu ağlardı..
Sırf hafta sonu mu ağlardı?
Hayır dedi, hayır!
Hem nerden çıkardınız ki ağladığını?
O ağlamaz ki,
Ağlayamaz ki..
O ağlarsa insanlar gülmeyi hatırlayamaz ki!
Solgun baharları yükledi omzuna,
Boya tabanından oluşmuş suratını sildi,
Ve yürüdü ağlayarak yollarda,
Duvarlar,
Duvarlar geliyordu her attığı adımda tokat gibi,
Yokluk gibi,
Hatta;
Hatta gülmeyi unutmak gibi..
Otur dedi Adam.
Neden gülmüyorsun dedi?
Sus dedi..
Gülmek? Ah.. gülmek neydi onun için acaba?
Bütün insanları güldürüyor,
Kendini güldüremiyordu ama..
Boyalarından arınmış göz yaşlarını topluyordu kaldırımda..
Panoda ki insanları gösterdi adam,
Bak ne kadar mutlular,
İnsanlar, hayvanlar,
Palyaçolar..
Onlar gülüyor,
Sen? dedi adam!
Sirk de ki palyaçolara bak,
Nasılda eğleniyorlar,
Nasılda eğlendiriyorlar,
Bak nasıl mutlu Panodaki palyaço dedi adam..
Yavaşça yerinden kalktı,
panodaki? dedi,
Palyaço dedi adam..
İşte O palyaço benim dedi...