Palyaço Şiiri - Süleyman Karaca

İçinde sonsuzluk kopan bir palyaço gibiyim
Şimdiye kadar bilindik hikayelerin aksine
Sessizim...
Konuşmamı bekleyen sessizliğe inat,
Biraz yağmurdan ıslanmayı
Biraz şimşekten gürlemeyi,
Biraz rüzgardan esip gitmeyi,
Öğrendim..
Öğrenmek bir tabuyken..

Gözlerinde ağlatmak yatan bir palyaço gibiyim..
Herkesin söylediği gibi,
Güldürmek ve çekilip köşemde ağlamak değil emelim..
Ben bir palyaçoyum,
Yalnızlığın kucağında ninni dinleyen,
En ahlaksız duyguların bekçisiyim..

Sonsuzluğa kanat çırpıyorum,
Yasak ormanlarda,
yağmurdan kanatlarla uçuyorum..
Kanatlarım alevden...
Gözlerimde özgürlüğün ışıltısı
ZÜmrüdü anka gibi parlıyorum..

Bir palyaço gibiyim
Girip yasak ormanlara,
Bütün çiçeklerden koparmak istiyorum mesela..
Korkmadan..
Bütün günahları yok sayıp,
Yüzümde çarpık bir gülümsemeyle

Yalnızlığımda kalabalık
Kalabalığımda daha kalabalık...
Ağırlığınca yüklü bir at arabası gibi
Çekmek yükümü gıkımı çıkarmadan..
Ve bir palyaço gibi gülümsemek...
Aslında gülümsemediğimi bilerek..

Bir palyaço olsam mesela
Ve giderken güldürsem,
Ağlatırken güldürsem,
Severken güldürsem,
Seninken güldürsem,
sensizken güldürsem....

Evet bir palyaço gibiyim..
Şimdiye kadar söylenenlerin aksine
Ben, ben değilim...